Soms denk je dat je geluk niet op kan. Alles gaat zo goed en dan plots gebeurd er iets dat je nooit verwacht.
Tijdens de wandeling op zondag 21 februari 2010 is Otso plotseling uit ons leven verdwenen.
Er waren geen tekens die dit konden voorspellen. Hij was zo gelukkig en huppelde in de velden achter zijn broer aan.
Plotseling stond hij stil en was er stilte… hij was niet meer.
Niets kon hem nog helpen. We zijn direct naar de dierenarts gereden maar ook hij keek hulpeloos toe.
Eerst is er ongeloof, dan de vraag waarom! Dus hebben we na laten gaan wat de oorzaak was.
Het bleek te gaan om een pneuma torax ofwel een klaplong. Hierdoor had hij een plotselinge daling van de bloeddruk.
Hoe erg en hoeveel tranen er ook vloeien, het troost ons te weten dat hij niet afgezien heeft. Hijzelf heeft het nooit gemerkt.
We zullen Otso altijd herinneren. Hij heeft een kort maar gelukkig leven gehad. We waren apentrots op hem.
Hij heeft een speciale plaats in ons hart.
Het feit dat hij nakomelingen heeft, verzacht de pijn want hij leeft nu een beetje via hen.
Ergens hopen we wel dat ook zijn nakomelingen ooit voor puppy's zouden zorgen.
Otso,
We missen je verschrikkelijk,
Wim, Arja, Toro en al je katten