Laila heeft ook het Lundehundsyndroom

• 

  marion woltjer

  16-06-2009 12:46

  Beste allemaal,

  Dank voor jullie steun na mijn bericht over Egon. Helaas zit ik nu (weer) met tranen in mijn ogen dit bericht te maken. Ik heb net van de dierenarts vernomen dat ook Laila deze k.. ziekte heeft. Bij haar uit het zich anders, ze heeft geen diarree, maar eet slecht en spuugt veel.

  Ik vraag me ernstig af, zonder Lundehund bezitters bang te maken (maar laten we realistisch zijn), hoeveel van de Lundies het nu hebben ! Laila komt uit een hele andere familie tak dan Egon en toch beide ziek !

  Ik hoop dat Laila nog even bij ons mag blijven, maar ik vind het zo verdrietig te weten wat voor haar in het verschiet ligt ! Ik ben helemaal weg van de Lundehund, maar dat is op deze manier snel over…..voor mij nooit meer een Lundie.

  Is er iemand die bij heeft gehouden hoeveel van onze honden zijn gecontroleerd op de ziekte en hoeveel eraan zijn overleden ? Hoe kun je ervoor zorgen dat met de zieke honden niet wordt gefokt ?……of zijn alle honden drager ?

  Ik voel me verslagen…..

  Verdrietige groet,

  Marion
• 

  Gerda en Peter

  16-06-2009 15:29

  Marion,

  Ik huil met je mee na de afschuwelijke ervaring met Egon en nu dit met Laila. Helaas weet ik uit ervaring wat je meemaakt. Lofar was 10 maanden toen de ziekte uitbrak. Hij heeft de eerste aanval van het syndroom doorgeworsteld en was er na een jaar weer bovenop. Helaas raken wij zelf de angst nooit meer kwijt.

  De Lundehund is een geweldige hond en ik blijf er ontzettend verliefd op. Sinds een tijdje snap ik waarom dit ras een aantal malen bijna uitgestorven is geweest.

  Hoeveel honden het syndroom hebben? Ik hoop dat iedereen eerlijk is en het ook bekend wil maken.

  Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat we met z'n allen (en vooral de fokkers in binnen- en buitenland) eens goed na willen denken hoe we dit geweldige ras gezond in stand kunnen houden, desnoods met deskundige hulp en onderzoek.

  Marion, misschien voor jou een tip. Lofar is ontzettend opgeknapt sinds hij Carnibest eet. Dit diepvriesvoer (adressen via internet) ontdooien we en we gieten er voor gebruik wat kokend water over heen. Als we de waterkoker op bepaalde tijden aanzetten staat meneer al watertandend in de keuken.

  Afgelopen 3 weken zijn we in Zwitserland in de bergen gaan wandelen en Lofars conditie is momenteel zo goed, dat hij een wandeling van bijna 8 uur (!) makkelijk mee loopt. (Dit was wel eenmalig, maar wandelingen van 2-4 uur zijn normaal.)

  Ik hoop, dat Laila en alle andere zieke Lundehundjes weer net zo gezond worden als Lofar nu is.

  Liefs en heel veel sterkte,

  Gerda en Peter.
• 

  Linda en Enya

  17-06-2009 19:12

  Wat een tegenvaller Ik hoop dat Laila er toch weer bovenop komt.

  Ik dacht dat ze in Duitsland onderzoek doen naar de erfelijkheid van het syndroom, maar ik weet er het fijne niet van.

  Wel heb ik laatst gelezen dat in Amerika een fokprogramma was opgezet voor hulphonden, waarbij het gelukt is om in 7 generaties de HD er uit te fokken. Maar dan hebben we het denk ik wel over een groter hondenbestand.

  Groetjes,

  Linda
• 

  Henri en Yvonne

  18-06-2009 14:58

  Wat een verdriet. Als 1 van je maatjes het treft is het al te veel, laatstaan je anmdere maatje. Heel veel sterkte en ik zal voor jullie duimen dat Laila wel mag opknappen van deze ellendige ziekte.

  Gr Henri en Yvonne
• 

  Marjolijn

  21-06-2009 16:45

  Zoals iedereen (denk ik) weet, heeft Nyssa bijna twee jaar geleden een ‘aanval’ van LS/IL/PLE gehad. Hoe je het ook wilt noemen, Nyssa is er een tijd lang behoorlijk ziek van geweest en voor ons was het een zeer bange, frustrerende (en dure) tijd.

  Vele uren heb ik me verdiept in deze akelige ziekte in de hoop de juiste informatie te vinden waarmee ik Nyssa weer beter kon maken.

  Helaas. Deze is er niet. Dé oplossing zul je simpelweg niet vinden.

  Gelukkig heb ik wel veel bruikbare informatie gevonden en is het gelukt om deze te filteren en zo een behandeling te kiezen die Nyssa goed heeft geholpen. In november 2007 zag het er niet goed uit voor haar, met bloedwaarden waar onze dierenarts zelfs van schrok: haar Totaal Eiwit zat op de helft van wat het moest zijn, Albumine was zelfs te laag om te meten.

  Met medicijnen (prednison, antibiotica, een antibraakmiddel en vitamine A D E K), een reeks vitamine B12 spuiten, ander voer en het bewust proberen te vermijden van stress is Nyssa er weer bovenop gekomen.

  Ook nu ze weer ‘beter’ is, blijf ik regelmatig testen. Het is iedere keer weer spannend, zelfs als ze geen symptomen vertoont. Gelukkig waren ook de laatste bloedwaarden van februari weer dik in orde.

  Waarom het nu goed gaat weet ik niet. Misschien doen we iets goed, misschien hebben we puur geluk.

  Hetzelfde geldt natuurlijk voor Siv. Ook haar laat ik regelmatig testen, tot nu toe laat zij gezonde bloedwaarden zien. Maar net zoals Nyssa elk moment kan terugvallen, weet ik dat de kans van een aanval voor Siv in feite net zo groot is.

  Ieder probeert de juiste keuzes te maken voor zijn hond(en) in de hoop ze zo lang mogelijk gezond en gelukkig te houden.

  Voor mij betekent dit het zo veel mogelijk reduceren van stress, het in de gaten houden van hun bloedwaarden en reactie op eten (diarree/braken) en het geven van voer alsof ze wel ziek zijn (dus geen granen, geen ‘vlees en dierlijke bijproducten’ (alleen 100% kip, vis, lam, etc.), gehydrolyseerde eiwitten (worden beter opgenomen) en variatie in eten (ivm eetlust)).

  Dit lijkt te werken voor Nyssa en Siv, maar nogmaals, het slopende van deze ***ziekte is dat je niet weet hoe het morgen gaat.

  Nogmaals heel veel sterkte met Laila. Ik hoop dat ze er héél gauw weer bovenop komt en er binnenkort weer vrolijk over huppelt.

  Marjolijn
• 

  Gerda en Peter

  23-06-2009 10:40

  Marjolijn, bedankt voor jouw bericht.

  Inmiddels zijn er behoorlijk wat hondjes die de ***ziekte hebben. Lofar was nummer 3 in Nederland en ik heb veel informatie van Luck in die tijd gehad. Peter heeft onderzoeken uit Duitsland en Amerika bestudeerd en deze aan de dierenarts doorgegeven. Gelukkig hadden we een enthousiaste dierenarts die bijzonder geïnteresseerd was in zijn vak en we hebben met Lofar veel geluk gehad.

  Maar, ik merk, dat iedere keer als de ziekte bij een hondje uitbreekt, de eigenaar en diens dierenarts opnieuw “het wiel” moeten uitvinden. Waarom geen koppen bij elkaar, een richtlijn maken met symptomen, medicijnen, voeding, een overzicht met ervaringen, zodat de eigenaar en het hondje snel en in onze eigen taal op een aparte site (ik weet niet of ik dit goed schrijf) aan informatie kunnen komen.

  Groetjes,

  Gerda