Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
cor en yvonne
LUNDENHUNDSYNDROOM SLAAT HEFTIG TOE.
Het is eind november 2008 als we aan Ivar merken dat hij niet lekker in zijn vel zit.
Alle voeding die hij binnen krijgt ,komt er bijna meteen weer uit.
Ook krijgt hij heftige diaree, en niet zomaar nee, echte spuitpoep.
Op 2 december 2008 afspraak gemaakt bij de dierenarts.
We krijgen verschillende medicijnen mee, en gaan weer richting huis.
Na een paar dagen nog geen verbetering, dus weer naar de dierenarts.
We moeten toch doorgaan met de medicijnen, ondanks dat hij ze uitspuugt.
Ondertussen wordt Ivar steeds zieker en is al zo’n 3 kilo kwijt.
We worden nu toch wel heel ongerust: dit voelt niet goed hoor!
Ik praat hier met mijn broer over, en hij stelt voor dat hij zijn dierenarts eens belt.
We kunnen die zelfde middag nog komen, deze arts bekijkt Ivar en begint met onderzoeken en dus ook met bloedprikken, het bloed wordt opgestuurd naar een lab.
De volgende middag krijg ik een telefoontje van de dierenarts, het is niet goed met Ivar
De uitslag : Ivar heeft het LUNDENHUNDSYNDROOM.
Alle bloedwaarden zijn heel laag en we moeten meteen ingrijpen.
Van wegen het spugen moeten we hem zelf gaan spuiten zodat hij zijn eten binnen houd.
Als dat niet lukt moet hij worden opgenomen.
Ook gaat hij op speciaal dieet voer, en krijgt hij 5 verschillende medicijnen op een dag.
Cor en ik blijven om de beurt ‘s nachts bij de honden beneden slapen, het gaat zo slecht dat we hem niet alleen willen laten.
Vanaf dan gaan we met regelmaat naar de arts en wordt er regelmatig bloed geprikt.
Op dit moment, we zijn nu 5 maanden verder, gaat het wel beter met Ivar , hij is weer aangekomen, is ook weer vrolijk en speelt met zijn piepbeestjes.
Wel heeft hij nog 3 soorten medicijnen nodig op een dag.
Ivar is op de goede weg maar is er nog lang niet.
En dan denk je een beetje rust te krijgen, maar nee hoor!!!!!
Nu op dit moment is Tobi ook heel ziek!!!
Tobi zit nog in de neerwaartse spiraal, dus dat wordt nog een hele strijd.
Op dit moment zit Tobi aan de pretnisolon en is hij erg aan het afvallen.
Vandaag weer met Tobi naar de dierenarts geweest, Tobi is dik van het vocht wat hij vasthoud, hij heeft hiervoor een prik gehad en nu moet het vocht afgedreven worden.
De komende dagen moet hij hiervoor nog pillen hebben.
Volgende week wordt bij hem weer bloed geprikt om de waarde te controleren.
Toen Tobi bij ons kwam wisten wij dat hij het syndroom had.
Hij heeft tot 3 weken geleden nergens last van gehad, en Cor en ik waren ervan overtuigt dat het met Tobi wel goed kwam.
HELAAS op dit moment hebben wij 2 honden met het LUNDENHUNDSYNDROOM.
Hoeveel kan een mens hebben???????
Het belangrijkste op dit moment is dat onze honden weer beter gaan worden, maar ik kan niet vertellen hoeveel verdriet en spanning wij hebben.
Niets is zo erg dan je hond te zien lijden, en je zo machteloos voelen.
Buiten het feit dat ik er een complete dag taak heb met de verzorging.
Wat ik er graag voor over heb, als ze maar beter worden.
En ben dan ook blij dat ik op mijn werk het geregeld krijg om veel vrij te zijn.
Ivar is Nederlands kampioen, maar wat heb ik aan zijn oorkonde en zijn kampioenskruis als hij dood zou gaan!!
Ik heb liever een gezonde en blije hond die lekker in zijn vel zit.
Cor en ik hebben dan ook besloten dat we van Ivar en Tobi en Venn bloedmonsters op gaan sturen naar Duitsland.
WIJ WILLEN ER ALLES AAN DOEN OM MEE TE WERKEN AAN EEN OPLOSSING TEGEN HET SYNDROOM.
Hopelijk volgen anderen ons voorbeeld, dit mag ook bloed van uw(gezonde)honden zijn.
Het LUNDENHUNDSYNDROOM is een ziekte die er geleidelijk insluipt.
Je merkt het pas als het al heftig bezig is.
En met alleen een low-fat dieet ben je er beslist nog niet.
Met een beetje pech komen onze honden niet meer van de medicijnen af.
Cor en ik hebben besloten dat wij GEEN lundehund meer willen als er niet beter geselecteerd gaat worden,zodat het syndroom nagenoeg uitgesloten is.
Dit moet je deze honden NIET aan willen doen, er moet juist alles aan worden gedaan om geen honden meer te krijgen die ook maar enigzinds de kans lopen om het LUNDENHNDSYNDROOM te vererven.
Dit was het verhaal van 2 heeeeeel verdrietige lundehund vrienden.
